OS PAXAROS DEIXAN O NIÑO

María Teolinda, a filla grande de Leonor Soto, xa encamiñara o seu mañá. Traballaba como modelo e cultivaba as altas amizades.

A Louis Germain, o fillo pequeno, sen carreira nin oficio, as cousas non lle roulaban tan ben.
Achegábase aos trinta anos, divorciado e cun raparigo (quen morreu en xaneiro de 2017), e probara sorte en diferentes empregos, o último como decorador de aparadores. Co estalido da guerra o mundo non estaba para aparadores e choio non había.
Daquela, as clases de piano que a Leonor lle procurara de neno resultaron providenciais, pois un restaurante de Neuilly contratouno algunhas noites para animar a freguesía. Iso decidiuno a probar sorte noutros locais e foi atopando traballo. 

Dábanlle de comer, mais a paga era tísica, dez francos vellos por noite, e nalgún dos locais por noite significaba tocar desde as cinco da tarde até as cinco da mañá coas pausas mínimas imprescindíbeis. Mal pagas e, por riba, perigosas en ocasións, pois nos bares de Pigalle, desde que o alcool caldeaba os miolos, comezaban as liortas; o mobiliario, vasos e botellas mostraban tendencia a voar e ás veces había tiros.
 

O fraco da paga compensábase coa oportunidade de coñecer xente e de facer amigos entre os afeccionados ao jazz e no mundo da farándula.
Un destes, vendo que gañar algúns francos non lle viría mal, propúxolle ofrecerse nos estudios de cinema como figurante. Pagábanlles catro patacos e xeralmente participaban nunha escena, é dicir, unha mañá de choio, aínda que se o fulano de produción era amigo, facíase o louco e apuntáballes dúas para que embolsasen un chisco máis.  

A paga mellorou cando pasou de ser un figurante posto alí para facer vulto a un figurante que dicía algunha palabra ou unha pequena frase, como en Les compagnes de la nuit (1953), onde estaba a botar unha partida de cartas no momento do crime e os policías lle preguntan se viu algo.

Herdeiro da forza de vontade da súa mai, pronto chamou a atención nos platós pola súa perseveranza e polo afervoamento co que interpretaba aqueles papeis mínimos que lle ofrecían, proporcionándolles ás personaxes unha xesticulación rica e orixinal.
Sacha Guitry, o corrosivo rei do cinema e do teatro na época, foi unha das persoas que reparou nel e que lle ofreceu pequenos papeis nos seus filmes e nunha peza de teatro.
Desta maneira, comezou a aparecer no xenérico, primeiro só co apelido e despois, ao principio dos anos 50, tamén co nome: Louis de Funès (o acento fora engadido en Francia por razóns de prosodia).                                                                                                                                                                     -segue-
 
 
FOTOS E TAL
1) A filla de Leonor Soto Reguera, María Teolinda Leonor Margarita, contra 1938.
2) Louis de Funès na época de piano e penuria que relembraría a miúdo.
3) LDF nos anos 40.
4) Sacha Guitry era un tipo orixinal. Nos seus filmes igual contaba el a historia de cabo a rabo, sen diálogo ningún (Le roman d’un tricheur), ou nos dez primeiros minutos do filme unha serie de actores célebres, alleos ao argumento, ían soltando esas frases características de Guitry –tipo: o peor que lle podes facer a alguén que che rouba a muller, é deixar que se quede con ela (Faisons un rêve)–, ou dicía el de viva voz o nome dos actores e técnicos que participaban no filme coas súas respectivas funcións, o que Jean-Luc Godard imitaría anos despois en Le mépris.