Un dos poemas de Xela Arias que dormen nos meus caixóns. Posibelmente de 1981 ou 1982.
Cando ollo un filme ou leo unha novela de trama
realista e de súpeto empezan a aparecer elementos sobrenaturais, apago a
televisión ou pecho o libro porque, chegados a ese punto, penso que unha de
dúas: ou ben ao autor se lle esgotou a imaxinación ou ben lle comezou a facer
efecto o whisky.
