CARAS QUE NON MENTEN

Ao ver a expresión destas tres caras, comprendín por primeira vez o que debían sentir quen se sentaban diante dun tribunal da Inquisición.

O COMITÉ OLÍMPICO REUNIDO DE URXENCIA

A política Ione Belarra acaba de pedirlle ao goberno que España non participe nos xogos olímpicos de París se o fai Israel.

Ante esta proposta, o Comité Olímpico Internacional reuniuse urxentemente e creou un gabinete de crise para estudar a evolución dos feitos.

Ao ser España a máxima potencia deportiva mundial a nivel olímpico, en caso de que finalmente decidise non participar, o COI consideraría a posibilidade de suspender a celebración das olimpíadas este ano, pois, como manifestou un alto membro dese comité:  Uns xogos olímpicos sen España non terían interese ningún. Serían como unha tortilla sen ovos ou unha cunilingua sen lingua nin cona. 

Ah, Ione Belarra, por se alguén non o sabe, é esa política que celebra os seus mitins electorais no interior dunha cabina de teléfonos, que é o espazo que precisa para meter o conxunto dos seus electores comodamente sentados.

DEFININDO OS BEST SELLERS

  

 «Un best seller é un libro xeralmente malo que se vende moi ben. Grazas a iso, o editor pode publicar outros libros igualmente malos pero que non se venden».

                      Robert Sabatier

PAUL AUSTER

O autor dun artigo sobre a morte de Paul Auster atopa algunhas similitudes entre a obra deste e a de Franz Kafka.

Tendo en conta que Kafka era un xudeu asquenazí de expresión alemá nacido en Praga, e que, aínda que nado nos Estados Unidos, Paul Auster era un xudeu descendente de pais asquenazís austríacos de lingua alemá, a uns quiñentos quilometros de Praga, algunha similitude tampouco é moi de estrañar.

A INCOMPRENSÍBEL PSICOLOXÍA DOS OBREIROS.

Os obreiros non hai quen chos entenda.

O día primeiro de maio bótanse á rúa tan felices.

E despois, cando un empresario, para facelos felices, os bota á rúa, póñense a protestar.

En fin, a típica incoherencia das clases baixas.

GIGI L'AMOROSO

                       (Banda sonora a escoitar co artigo: youtube.com › watch?v=L891xRMCV_Q)

Encántanme esas manifestacións madrilenses de loa ao líder, promovidas dun xeito espontáneo polas clases máis humildes (económica e mentalmente), que son ás que lles cómpre un líder, pois as clases potentadas (económica e intelectualmente) cos líderes limpan o cu.

Chegados á capital do reino, nos autobuses espontaneamente alugados cincuenta horas antes, pois as cousas espontáneas convén preparalas con tempo, xúntanse en Ferraz, na praza de Oriente ou noutro punto, segundo raza e pelaxe, xa que os borregos de cada rabaño teñen as súas manías á hora de elixiren o prado no que pacer.

A última destas manifestacións espontáneas foi o sábado 27 de abril. O propósito era expresarlle o seu arrimo, antes chamado adhesión inquebrantábel, ao líder máximo, o gran Gigi o amoroso, cantándolle a súa canción: 

Gigi o amoroso, conquistador,

ollar de veludo como unha caricia.

Gigi o amoroso, sempre vencedor,

ás veces sen corazón

mais non sen dozura.

Escóitaos, Gigi. É o teu pobo. Viñeron (espontaneamente) para te aclamaren. Para pedírenche que non te vaias, que non os deixes orfos.

Míraos, Gigi, están todos aí por ti, os guiñois mecánicos e as Maríamagdalenas en bágoas. E tamén os cinco autocares do Inserso que por un erro rematan sempre neste tipo de concentracións.

Encántanme estas manifestacións espontáneas de loa ao líder. O que non comprendo é porque aínda non as declararon festexo de interese nacional.

 

 ___________

1 – Nota respectuosa para o estimado Xosé M. Eyré: Borrego e guiñol  son lusismos, non castelanismos.

2 – Nota retrospectiva: na versión española desta canción do 1974, a viúva do coronel, que aparece na letra orixinal entre as mulleres admiradoras do Gigi, foi trocada por a viúva do concelleiro.