DESMITIFICANDO
Crítica de SOAMENTE UNHA VEZ, de José Mondelo, en Xerais.
José Mondelo (...) é autor que sempre sorprende nos seus discursos. O seu corpus literario non é grande, mais todos son títulos que desafían o barullo cultural-social do momento.
Como neste caso. Soamente unha vez. (...) Sob o pretexto dun discurso policial, a investigación a propósito do corpo dunha muller que atopan dous cazadores e coa que se inicia e remata o romance, o decorrer dos feitos leva a que primeiro o inspector Paiana (...) desmitifique tópicos e lugares comúns (asumidos sen discusión ou aparentemente lóxicos) a redor do mundo da espionaxe e os corpos de seguranza creados para actuaren na sombra, e despois (...) o labor policial, do que en realidade coñecemos pouco e o que coñecemos está contaminado polas ficcións made in Hollywood.
(...) A min, concretamente, agrádame moito que para a desmitificación USA bote man da filmografía francesa, que sempre me contentou moito máis que a previsíbel hollywoodiana, tan de llaneros solitarios (expresión súa) que actúan nas marxes da prepotencia e da a-legalidade, cando a realidade é que @s policías sempre teñen mandos susperiores aos que obedecer. (...) Na ficción do romance, ofrécense datos moi críbeis acerca de decisións políticas que condicionaron investigacións policiais. (...) E na desmitificación hollywoodiana, nin o mestre Hitchcock se libra, nin el nin as escenas máis icónicas da súa filmografía.
Eis un romance que deberían ler, e ter moi en conta, as autorías que escriben novela negra ou policial. Deberían. Igual que deberían ler O ollo pecho ou, por sinal, o contributo de Antón Risco, tan inxustamente silenciado polo tempo, mais iso será tema para outro artigo.
Esta estrutura [da novela] condiciona en certa maneira que as personaxes non acaden todas o mesmo nivel de configuración psicolóxica. O inspector Paiana é o centro, o resto pivota a redor del. Mención especial merecen a xornalista e os dous sospeitosos. Alén diso, o autor bota man dunha ben rica fraseoloxía, tanto na narración como nos diálogos, a mágoa é que tamén usa vocabulario innecesariamente dependente do castelán (“boquiaberto”) e tamén na fraseoloxía (“fai unha diabrura”, “custase o que custase”, “con esas me vés agora”, “colle pan e molla”…)
Evidentemente non lles vou desvelar nada acerca da resolución do caso, simplemente lles direi que resulta moi coherente con todo o exposto con anterioridade.
Non agarden máis. É unha desas lecturas que sempre se agradecen.
ASDO.: Xosé M. Eyré
Crítica enteira en: https://ferradura.blog/2022/01/18/critica-de-soamente-unha-vez-de-jose-mondelo-en-xerais/
________________
Sobre o emprego dos presuntos castelanismos que Xosé M. Eyré amenta na súa amábel crítica, véxase neste blog a entrada: Castelanismos... ou non tanto?
Ningún comentario:
Publicar un comentario