Na súa crítica a Soamente unha vez, crítica máis abaixo reproducida parcialmente, Xosé M. Eyré sinala o seguinte:
[O autor] tamén usa vocabulario innecesariamente dependente do castelán (“boquiaberto”) e tamén na fraseoloxía (“fai unha diabrura”, “custase o que custase”, “con esas me vés agora”, “colle pan e molla”…)
Vexamos:
No caso de «colle pan e molla», o personaxe que pronuncia a frase indica que está a reproducir unha expresión de moda nun momento dado, polo que, ao ser unha citación literal, ten unha forma fixada.
A suposta dependencia do castelán de «con esas me vés agora» non a comprendo. Trátase dunha construción de uso común en galego popular, unhas veces co verbo vir e outras con saír:
Mira con que me vén agora, eh!
E mira agora con que me sae!
«Custase o que custase» sería o equivalente do portugués custe o que custar. Aquí, tendo en conta que a frase está pronunciada por un personaxe no curso dunha conversa coloquial, meter ese que custar daríalle un cariz literario pouco críbel.
FAI UNHA DIABRURA
(Dicio – dicionario de portugués):
DIABRURA [figurado] Travessura de criança (a criança enfurecía o professor fazendo diabruras).
Diabrura aparece tamén en varios dicionarios galegos.
BOQUIABERTO
(Dicionario Priberam de portugués):
BOQUIABERTO Adjectivo. 1) De boca aberta. 2) (figurado) Pasmado (Confesso que fiquei boquiaberto).
Boquiaberto atópase igualmente en dicionarios galegos, entre eles o antigo da RAG,
Por certo, no portugués brasileiro existe o verbo boquiabrir (apampar)
Lido o anterior, por que dicir que son castelanismos? Ou por que dicir que son castelanismos e non lusismos?
Ningún comentario:
Publicar un comentario