O capitalismo aínda non foi quen de acabar co sentimentalismo. (páx. 98)
O capitalismo!
Quen pretendía esganar o sentimentalismo era o socialismo comunista, co seu orde rigoroso; a súa racionalidade; a súa vida orientada cara a produción; a súa arquitectura plana sen superfluidades nin adobíos; o seu cine, amosando unha vida cotiá sen soños; o realismo da súa pintura e da súa literatura, sen espazo para o delirio. O desvarío e o absurdo só estaban permitidos, e mesmo aconsellados, nos balances económicos e nos plans de produción que argallaba o Partido. Aí empregábannos a esgalla.
Mais o capitalismo, por que había de acabar cos sentimentos?
O capitalismo esterca, rega, cultiva os sentimentos. E non porque sexa sentimental, senón porque os sentimentos constitúen un gran negocio e o medio de manipulación por excelencia, como ben saben amantes, xornalistas, políticos e ONGs.
Convencer a xente, da que os políticos maman, con razoamentos e datos, sería lento, traballoso e sen certeza de triunfo. Cos sentimentos, pola contra, é instantáneo. Só hai que botar man de profundas frases intelectuais, do tipo: é que nos están a roubar, é que nos odian, é que nos asoballan, é que nos envexan, é que mexan por nós, somos unhas vítimas, estamos oprimidos... e o sangue ponse a ferver. Cando o sangue ferve os miolos non furrulan.
O capitalismo fornécenos infatigabelmente de material que atice os nosos sentimentos, que estimule o acoro, a congoxa, o compadecemento, porque nos quere adoito no frémito e na bágoa:
Emigrantes á deriva que foxen de guerras (ás veces imaxinarias) ou da extrema miseria (o que o seu porte non sempre corrobora).
Outra muller escabechada.
Unhas pingas de desastre ecolóxico ou de maltrato animal.
Unha mai que afoga os fillos.
Os nenos! Ai, os nenos! Vaia veta! Que fonte de sentimentos! O neno soldado, o neno traballador, o neno explotado, o neno orfo de guerra, o neno famento, o neno estuprado, o neno abandonado, o neno prostituído, o neno asasinado. Só con isto algúns columnistas xa teñen material para as súas homilías dos próximos lustros.
Parece como se vivísemos anos de pioca demográfica, onde os nenos garanten a subsistencia da humanidade, e non unha época de superpoboación suicida onde ao Planeta xa lle sobran tres mil millóns de habitantes.
O capitalismo non couta aí o seu estímulo sentimental.
Creou o día da mai, o día do pai, o día dos namorados, o día da convivencia, o día da fraternidade, Nadal jingle bell jingle bell na na na naná.
E que dicir da contribución dos artistas ao sentimentalismo? Das toneladas de graos de area que achegan as súas almas zumentas de hipersensibilidade líquida gloic-gloic?
Como na música, onde a maioría das cancións xiran arredor do amor, moi non plus.
Ou o cinema, coa súa mítica frase: Éche un filme moi bonito: chórase moito.
E na literatura? (e non botarei man do recurso fácil a poetas ou a certas irmás carpideiras, xénero Nenuco cuíño fresco)
Aí están o melodrama e o folletín, inventos sentimentais que trouxo a burguesía, é dicir, o capitalismo, cando as xeracións fidalgas do pasado lle deixaron paso á xeración de tendeiros e esta á xeración de choromicas e de inquisidores encubertos que agora mangonea; cando a literatura se popularizou, no senso meliorativo e pexorativo do termo.
O capitalismo ama tanto os sentimentos que o propio libro de Iolanda Zúñiga, un produto cultural dirixido a un mercado capitalista, está todo el está estruturado arredor dos sentimentos.
1 comentario:
totalmente de acordo
Publicar un comentario