A BANALIZACIÓN DO NAZISMO

Hai una banalización da linguaxe que provén da publicidade, do xornalismo e da necesidade de recorrer ao adxectivo extremo ou ao dramatismo para facerse ouvir nunha sociedade onde os reclamos de atención forman unha fraga mesta e caótica.

Nazi e nazismo (sempre en abreviatura para camuflar as connotacións ideolóxicas do nome completo) son dúas palabras que se encontran nesa fase de banalización e que se empregan para calquera trivialidade, desde un xefe esixente á conduta de catro membros dun partido.

Esta tarde cadroume de ver dous artigos nos que os autores empregan eses vocábulos falando da inmigración nos Estados Unidos.

O primeiro afirma que a actuación de Trump nese asunto é propia do nazismo. 
 
Conviría lembrar que os nazis detiñan persoas nos seus lares dos Países Baixos, de Bélxica, de Francia, da Alemaña, de Austria, de Polonia e doutros países, para subilas CONTRA A SÚA VONTADE a un tren e conducilas a campos de exterminio.

No caso dos americanos a situación é xustamente a contraria: unhas persoas deixan a súa casa co fin de subirse VOLUNTARIAMENTE a un tren, malia que o responsábel lles notifique que ese tren non acepta viaxeiros e que montar á forza supón un perigo que pode ter consecuencias fatídicas. Polo tanto, nada que ver coa situación anterior.

Para o segundo autor, os centros de internamento nos que os americanos pechan os inmigrantes ilegais, son auténticos campos de concentración nazis.

Tamén aquí conviría lembrar que a ameaza que pendía sobre os prisioneiros dos campos nazis non era a de seren expulsados e devoltos aos seus países de orixe, o cal sería motivo de festa para eles, senón a morte, pois para a gran maioría as posibilidades de saíren de alí con vida estaban entre cero e ningunha. 

Outra mostra de nazismo que o autor ve nos EUA, seguindo a unha congresista americana, é que os nenos dos inmigrantes clandestinos son arredados dos seus pais. 

Esta comparación ten algo de noxenta. Nos campos nazis, os nenos eran afastados dos pais debido a que os menores de idade, ao non seren aproveitábeis para o traballo, eran inmediatamente gaseados e queimados nos fornos. Comparar unha situación con outra non é esaxerado, é indecente.

Os acontecementos dos Estados Unidos pódense analizar con dureza sen necesidade de recorrer a comparacións absurdas (en realidade, os dous artigos aos que me refiro non eran análises senón anatemas).

Esta banalización da linguaxe forma parte da moda. Como alguén dicía hai pouco: Antes, unha catástrofe era un terremoto ou unha enxurrada con máis de cen mortos. Hoxe, unha catástrofe e quedarte sen batería no móbil. A ese extremo de frivolidade chegamos.

E FALANDO DE ROBESPIERRE...

... Quero lembrar aquí a prodixiosa interpretación que o actor franco-polonés Andrzej Seweryn fixo da personaxe na serie televisiva de finais dos anos oitenta, La Révolution française, dividida en dúas partes, Les Années lumière e Les Années terribles, dirixidas respectivamente por Robert Enrico e Richard T. Heffron.  Un traballo maxistral o de Seweryn que paga a pena rever.

ROBESPIERRE E NAPOLEÓN

«Napoleón, que era Robespierre montado a caballo...», escribiu Raúl del Pozo o outro día, e supoño que quedou tan satisfeito desa gaitada.

Napoleón e Robespierre, á parte de seren franceses os dous, non tiñan case nada en común nin no carácter, nin na moral nin na ideoloxía.  

Robespierre era rancoroso, inseguro e covarde. Nos acontecementos transcendentes para a Revolución (o asalto ao palacio real, por exemplo) agochábase durante uns días para reaparecer cando o perigo e a incerteza pasaran e apropiarse do acontecido como se el estivese en primeira liña. Napoleón era un home seguro de si mesmo, ousado e resolutivo.

Moralmente, Robespierre era un rigorista puritano e inflexíbel que se propuña crear a república da virtude.  Napoleón, pola contra, era un militar ambicioso e con poucos miramentos que pretendía construír un imperio. A disparidade dos obxectivos ilustra ben a diferenza de caracteres.

Ideoloxicamente, Robespierre era antimonárquico e un republicano extremista, mentres que Napoleón era un conservador pragmático e absolutista que se ben defendía a república, creou o imperio –realmente unha monarquía con seus títulos de nobreza– e casou cunha arquiduquesa.

De teren cadrado no tempo as súas puxanzas –na

época de Robespierre, Napoleón era un simple tenente, aínda que contribuíu á desfeita dos xacobinos–, o primeiro tentaría arredar ou guillotinar o segundo, como fixo con outros xenerais dos anos iniciais da Revolución cando estes comezaron a ter ambicións ou amizades perigosas para a República, e o segundo serviríase de Robespierre mentres lle fose de proveito e logo afastaríao do poder e prescindiría del.

De calquera xeito, tanto o un coma o outro considerarían unha aldraxe persoal a comparación, obviamente por motivos moi diferentes.