Toda españa sen alento á agarda de saber se finalmente dimitirá Pedro Romeo Sánchez o luns que vén.
«Un francmasón é alguén demasiado snob para ser católico e sen clase dabondo para ser xudeu».
Gaspard Proust nunha
vella emisión de televisión xa desaparecida.
Quen eran os Celtas?
«Adoradores do crepúsculo, aqueles homes estaban condenados a desaparecer. Deles, non se sabía gran cousa. Os lingüistas pretendían que formaban un pobo unido. Os arqueólogos reconstituían os capítulos dos seus desprazamentos amosando torques e láminas de bronce. A universidade excitábase diante dos túmulos funerarios. O demais: unha construción de pequenos escritores fascinados polo reflexo da Lúa sobre os lamazais. O entusiasmo romántico atopaba na existencia dun pobo impreciso, refuxiado nos bordos do mundo e desaparecido nas fauces da orde romana, a invasión bárbara e o dogma cristián, un fermento ideal para as súas especulacións. Dos Celtas falábase moito, dicíase todo, non se sabía nada».
«É un crime basear nun mito o nacemento dun pobo?»
O veleiro seguirá esas costas.
«Os promontorios de Galicia, a Bretaña, Cornualles, do país de Gales, da illa de Man, de Irlanda e de Escocia debuxan un arco».
«Un cordón litoral corre desde Galicia deica as Shetland escocesas, ourizado de toxos, salgado polos resalseiros, vixiado polas gaivotas».
«O litoral céltico é unha mesma patria, dalgúns quilómetros de ancha e dous mil quilómetros de longa, que se estende da Galicia a Escocia».
A viaxe comeza a pé en Galicia:
«Durmín no extremo oeste de España, en Galicia, no Castro de Baroña, sobre un saínte de granito que penetraba no mar. No século un antes de Cristo os homes vivían alí. Viñeran das profundidades da Idade de Bronce e da Europa central.»
«Os elementos do oeste atlántico achábanse dispostos arredor de min: o gastado granito, os fentos e as silveiras que esgazan o vento. Reinaba a xuventude nesta natureza bicuda. Ás veces, a cor malva dunha urce achegaba un toque de preciosismo na matriz de iodo e de fotón. Durante tres meses acompañaríame a heráldica deste tapiz. Vivan a gaivota e o toxo!»
«Os trobadores do século XII sabíano: o vento e as ondas traen a lembranza da ben amada. Consello aos corazóns rotos: durmir na praia».
Pasa por cabo Ortegal camiño de Xixón, onde dous amigos o agardan no veleiro en que completarán a viaxe polo arco celta.
O autor desembarca de cando en cando para facer traxectos a pé ou en bicicleta durante unha ou máis xeiras seguindo a costa, costas de pescadores.
«Outrora, na Bretaña, unha muller casaba cun futuro afogado e despois criaba un fillo que casaría cunha futura viúva. A xeografía estaba estrañamente preparada para as mulleres. Había promontorios para agardar o retorno [dos barcos] e capelas para chorar os naufraxios».
E as fadas do título?
É un concepto algo cambiante ao longo do relato.
As fadas son «unha calidade do real revelada por unha disposición da ollada. Hai un xeito de ver o mundo para descubrir o milagre. O reflexo do sol que o mar devolve, a fricción do vento nas follas dunha faia, o sangue sobre a neve e o resío perlado sobre a pel dun animal: aí están as fadas».
Malia o contado até aquí, este non é propiamente un libro de viaxes senón, moi no estilo de Sylvain Tesson, un conxunto de percepcións, de sensacións e de reflexións ao longo dun itinerario.
Tres frases:
«O monoteísmo descende do ceo. As lendas xorden da bruma».
«A alternancia das mareas é a proba de que Deus non estaba moi seguro de si mesmo».
«A navegación a vela é un medio para ir onde se quere, a condición de decidilo despois da chegada».
E unha nota de humor inglés nesta inscrición que o autor viu nun pub de Fishguard, no País de Gales:
Every man should marry. Happiness is not the only thing in life.
__________
Outras entradas sobre libros neste blog:
- Le Mage du Kremlin (publicada en xullo do 23)
- A xélida Galicia e as galegas pequeniñas (publicada en marzo do 23)
 |
| (Todo listo: os terroristas xa asinaron a confesión. Agora só nos falta redactala.) |
Debuxo de Xavier Gorce aparecido en Le Point [ lepoint.fr ]