Nunca entendín a falla de autodisciplina desa
xente que fai plans a realizar no ano entrante para despois abandonalos ás dúas
semanas.
A min nunca me pasou. O único que cómpre para atinxilo é ter unha mínima forza de vontade. Por exemplo, para este ano que comeza, o 2025, eu fíxenme o firme propósito de NON aprender alemán. Sei que terei que esforzarme algo, mais estou seguro de que o vou conseguir.
Se camiñas polas rúas de Vigo calquera día a calquera hora, tes moitísimas máis probabilidades de ouvir a alguén falando español con acento arxentino que de ouvir a alguén falando galego.
Valéndose da intelixencia artificial, en menos de setenta segundos escribiu un magnífico artigo denunciando o fraude que supón o emprego da intelixencia artificial para escribir artigos.
Na lista dos dereitos dos seus viaxeiros, a Renfe sempre esquece pór o primeiro deles:
O dereito a chegar á hora convida.
Descubro nun xornal israelita unha especie de broma sobre a necesidade de que as mulleres dese país durman, mentres dure a ameaza dun ataque sorpresa aéreo por parte de Irán, co sostén (en galego subdialectal: suxeitador) posto.
E aquí comezan as dúbidas.
Nun transo así, ten algunha importancia vestir ou non sostén? Por que habería de pórse? Talvez por aquel vello consello que recomendaba levar a roupa interior sempre limpa e en orde para, en caso de accidente, non ter que se avergoñar diante de estraños? Ou é porque os pequenos detalles de coquetería se deben conservar até nos peores instantes? Unha especie de, como cantaba a nena, antes muerta que sencilla.
A pseudocontroversia provocou a crítica dos rigorosos, que lembraron que nunha situación tan crítica para o país como a actual, ese xénero de frivolidades está fóra de sitio.
Dous vellos puntos de vista. O de quen pensan que a morte é algo moi serio co que non se debe chancear nunca e o de quen opinan que, se hai que morrer, mellor facelo rindo que chorando.
Actualmente hai tantos premios, que ninguén está libre de que nun momento de descoido lle dean un.
Non o acabo de crer! Outros anos, a estas alturas, xa a resolvera tres ou catro veces.
Ao ver a expresión destas tres caras, comprendín por primeira vez o que debían sentir quen se sentaban diante dun tribunal da Inquisición.
A política Ione Belarra acaba de pedirlle ao goberno que España non participe nos xogos olímpicos de París se o fai Israel.
Ante esta proposta, o Comité Olímpico Internacional reuniuse urxentemente e creou un gabinete de crise para estudar a evolución dos feitos.
Ao ser España a máxima potencia deportiva mundial a nivel olímpico, en caso de que finalmente decidise non participar, o COI consideraría a posibilidade de suspender a celebración das olimpíadas este ano, pois, como manifestou un alto membro dese comité: Uns xogos olímpicos sen España non terían interese ningún. Serían como unha tortilla sen ovos ou unha cunilingua sen lingua nin cona.
Ah, Ione Belarra, por se alguén non o sabe, é esa política que celebra os seus mitins electorais no interior dunha cabina de teléfonos, que é o espazo que precisa para meter o conxunto dos seus electores comodamente sentados.
«Un best seller é un libro xeralmente malo que se vende moi ben. Grazas a iso, o editor pode publicar outros libros igualmente malos pero que non se venden».
Robert Sabatier
O autor dun artigo sobre a morte de Paul Auster atopa algunhas similitudes entre a obra deste e a de Franz Kafka.
Tendo en conta que Kafka era un xudeu asquenazí de expresión alemá nacido en Praga, e que, aínda que nado nos Estados Unidos, Paul Auster era un xudeu descendente de pais asquenazís austríacos de lingua alemá, a uns quiñentos quilometros de Praga, algunha similitude tampouco é moi de estrañar.
Os obreiros non hai quen chos entenda.
E despois, cando un empresario, para facelos felices, os bota á rúa, póñense a protestar.
En fin, a típica incoherencia das clases baixas.
(Banda sonora a escoitar co artigo: youtube.com › watch?v=L891xRMCV_Q)
Encántanme esas manifestacións madrilenses de loa ao líder, promovidas dun xeito espontáneo polas clases máis humildes (económica e mentalmente), que son ás que lles cómpre un líder, pois as clases potentadas (económica e intelectualmente) cos líderes limpan o cu.
Chegados á capital do reino, nos autobuses espontaneamente alugados cincuenta horas antes, pois as cousas espontáneas convén preparalas con tempo, xúntanse en Ferraz, na praza de Oriente ou noutro punto, segundo raza e pelaxe, xa que os borregos de cada rabaño teñen as súas manías á hora de elixiren o prado no que pacer.
A última destas manifestacións espontáneas foi o sábado 27 de abril. O propósito era expresarlle o seu arrimo, antes chamado adhesión inquebrantábel, ao líder máximo, o gran Gigi o amoroso, cantándolle a súa canción:
Gigi o amoroso, conquistador,
ollar de veludo como unha caricia.
Gigi o amoroso, sempre vencedor,
ás veces sen corazón
mais non sen dozura.
Escóitaos, Gigi. É o teu pobo. Viñeron
(espontaneamente) para te aclamaren. Para pedírenche que non te vaias, que non os deixes orfos.
Míraos, Gigi, están todos aí por ti, os
guiñois mecánicos e as Maríamagdalenas en bágoas. E tamén os cinco autocares do Inserso que por un erro rematan sempre neste tipo de concentracións.
Encántanme estas manifestacións espontáneas de loa ao líder. O que non comprendo é porque aínda non as declararon festexo de interese nacional.
___________
1 – Nota respectuosa para o estimado Xosé M. Eyré: Borrego e guiñol son lusismos, non castelanismos.
2 – Nota retrospectiva: na versión española desta canción do 1974, a viúva do coronel, que aparece na letra orixinal entre as mulleres admiradoras do Gigi, foi trocada por a viúva do concelleiro.Toda españa sen alento á agarda de saber se finalmente dimitirá Pedro Romeo Sánchez o luns que vén.
«Un francmasón é alguén demasiado snob para ser católico e sen clase dabondo para ser xudeu».
Gaspard Proust nunha
vella emisión de televisión xa desaparecida.
